Het wordt ingewikkeld als we ons gevoel gaan vermengen met ons werk, dacht ik. Totdat ik begreep, dat feit alleen al sprak me aan, dat de zakelijke wereld steeds meer gebaat is bij het toelaten van gevoel; bij het nemen van beslissingen, het bepalen van de koers, innovatie, samenwerken, ontwikkelen. Frustrerend vond ik het dat ik het gevoel niet kon vatten, hoezeer ik het ook probeerde. Mijn omgeving staat al jaren bol van de voelers en ik werd meer dan genoeg uitgedaagd; met wisselend succes. Totdat een echte voeler tijdens een rationele leergang organisatiecoaching me zei: Voelen? Dat doe je toch gewoon met je lijf? Ik voel in m’n buik, m’n nek, m’n handen, m’n rug. Als ik op een van de plekken iets waarneem, dan weet ik dat ik voel.
Kijk, hier kan ik wat mee, helder, nuchter en geen speld tussen te krijgen. Ik ben me zeer bewust van m’n lijf en alles wat daar gebeurt: Wat een verademing dat mijn lijf de poort tot m’n gevoel is, bedacht ik me. Nog helderder werd het toen ik een workshop zintuiglijk schrijven volgde. Simpel voelen via zien, ruiken, horen of via voelen dus. De zintuigen als poort naar je gevoelens. Waarnemen, doorleven en vervolgens meenemen in het rationele proces van beslissingen nemen, ontwikkelen, samenwerken.
Tijdens workshops, sessies, trainingen besteed ik steeds meer aandacht aan de vraag: Wat is de poort naar jouw gevoel? Vaak hebben deelnemers een duidelijk dominant zintuig; ze spreken dan in termen van zien, hebben veel aandacht voor beelden, ze zeggen geregeld Ik moet het voor me zien; ik ben visueel ingesteld of Ik hoor het aan de stem als er iets niet goed zit zeggen de meer auditief tonaal ingestelden onder ons.
Zelf heb ik er even over gedaan om te weten wat mijn meest dominante zintuig is. Dat ik auditief digitaal ingesteld was wist ik wel; denken, analyseren en verbanden leggen is mijn natuur. De zintuigelijke reukpoort tot mijn gevoel ontdekte ik op vakantie in Azië; de vettige zware palmolie-geur op de airport van KL deed me denken aan mijn tijd in Singapore. Via die geur voelde ik weer helemaal hoe ik er toen leefde als expat: ver weg, bewust van mijn onafhankelijkheid, mijn anders-zijn, als gast, emerging markets, avontuur, gevoel van alleen ook. Wanneer ik in de gebieden rond de Middellandse zee ben ruik ik ook bomen: de geur van cipressen, de olijfbomen. Het geeft me een gevoel van spanning, dynamiek, zakendoen, snel; allemaal associaties met mijn werk ooit voor een internationaal IT bedrijf met hoofdkantoor in Zuid-Frankrijk. Een gevoel van geborgenheid geeft het me vandaag als ik langs lindebomen loop; de geur die daarvan afkomt in het voorjaar brengt me terug naar m’n kinderjaren toen ik met m’n vriendje in het paadje achter onze huizen een papje maakte van de blaadjes van die boom.
Al die gevoelens van autonomie, zakelijkheid, geborgenheid, natuur maken me tot wie ik nu ben en in zakelijke interventies neem je jezelf mee zeg ik vaak.
Als ik nu voor een training bij een bedrijf kom ben ik me bewust van de geuren: de neutrale zakelijke geur van een verzekeraar, de geur van gelast metaal in een staalbedrijf. Die geur is onderdeel van de cultuur van een bedrijf. Door het meenemen van de geur kan ik aansluiten bij die cultuur, invoelen en van daaruit de interventies doen die passen bij de gewenste verandering van de organisatie of het team.
Het functioneel inzetten van je meest dominante zintuig verbinden met rationele bedrijfsmatige processen. Het duurt vaak even voordat deelnemers met me meegaan in deze gedachtegang. Ook deelnemers zijn zich steeds meer bewust van de waarde van gevoel in bedrijfsmatige (verander)processen. Dat de zintuigen de poort naar dit gevoel kunnen zijn ligt nog wat lastig. Misschien dat ik het eens ga proberen via het smaakzintuig. Volgende keer start ik de workshop met een proeverij.