Droom je leven. Leef je dromen.

Het blijft een dingetje...

Waarom heb ik onbewust de keuze gemaakt om voornamelijk vanuit mijn hoofd te handelen?

Mijn opvoeding heeft hier zeker een rol in gespeeld. Ik kom uit een ondernemersgezin met hard werkende ouders, die van de generatie zijn niet lullen, maar poetsen. Niets mis mee en het heeft me ver gebracht, maar spreken vanuit mijn gevoel of op mijn intuïtie kunnen vertrouwen was niet iets wat bovenaan de lijst van mijn opvoeding stond.

Tijdens mijn carrière werkte ik in een omgeving met voornamelijk mannelijke collega’s. Dat heeft er ook toe bij gedragen dat ik mijn mannetje stond. Deze omgeving sprak me ook erg aan: duidelijke communicatie, weinig gedoe, herkenning. En toch voelde ik het ergens knagen…

Op een gegeven moment verloor ik dierbaren in mijn omgeving en merkte dat de inzet van mijn hoofd niet meer voldoende was om hiermee om te gaan, aangezien mijn gevoel zich niet langer liet negeren. Ik kon ‘deze situatie’ duidelijk niet managen. Door met vallen en opstaan ruimte te geven aan mijn gevoel, leerde ik ook hoe ik als manager op mijn gevoelskant kon vertrouwen. En ervoer dat er niets ‘spannends’ gebeurde als ik naar mijn gevoel luisterde, integendeel. Er ontstond veel meer echt contact met de mensen waar ik mee samenwerkte. Bovendien kostte het mij veel minder energie. Ik voelde me een completer mens en langzamerhand werd het lijntje tussen hoofd en gevoel tot stand gebracht. Ik ervoer dat mijn gevoelskant mij meer kracht en inzichten gaf en mijn hoofd meer een middel werd om inhoud en vorm te geven aan wat ik deed en voelde.

Toch verval ik soms ook weer in oud gedrag, vooral in spannende situaties. Dan ga ik weer in mijn hoofd zitten en negeer ik mijn gevoel. Zoals laatst toen mijn vader een operatie moest ondergaan, waarbij het de vraag was of hij het zou gaan halen. Mijn ouders vonden het niet nodig dat ik erbij zou zijn. In eerste instantie dacht ik dat dat ook wel zo praktisch was. Ik moest immers dan een training overdragen aan een collega en bovendien is het een eind rijden naar het ziekenhuis. Echter, na het bezoek aan mijn ouders terug in de auto stroomden de tranen over mijn wangen. Toen besefte ik dat ik bij mijn vader en moeder wilde zijn tijdens de operatie en nergens anders. Tot op de dag van vandaag ben ik blij met de keuze die ik toen heb gemaakt.

Uit deze gebeurtenis blijkt dat het dan toch nog steeds wel een dingetje voor mij is … en zit er dan soms nog wat vertraging op de lijn tussen hoofd en gevoel. Maar mijn gevoel laat zich horen en dat kan en wil ik niet langer meer negeren.

Sinds een aantal jaren werk ik als gedragstrainer en coach. Ik kom dagelijks mensen tegen die het lastig vinden om in contact te komen (blijven) met zichzelf. Andersom overigens ook, mensen die zich juist niet gezien of gehoord voelen op de gevoelskant en het lastig vinden om met mensen samen te werken die voornamelijk vanuit de ratio opereren. Een veel voorkomende reactie is dan om zichzelf kleiner te maken en daarmee minder zichtbaar te zijn. En ook daarmee doen ze zichzelf en de omgeving tekort.  

Herken je deze interne dialogen en wil je dit graag nader onderzoeken? Op 16 & 17 september geef ik samen met mijn collega de training Vrouwelijk Leiderschap.

Meer informatie