Ik heb het gevoel dat als ik met mensen uit diverse organisaties spreek HET GESPREK er niet mag zijn. Wat is de reden hiervoor? Is de confrontatie dat we een andere invulling gaan geven aan het arbeidsproces te pittig? Bestaat het schrikbeeld van de oudere collega die afgescheept wordt met rottige
klusjes, weggestopt wordt ergens bij het magazijn, en dus niet gezien of gehoord wordt, geen erkenning krijgt en daardoor zelf ook knorrig en narrig in een hoekje zit?
Waarom denken we wel na over ons pensioen en ondernemen we hier wel actie op? En sparen sommigen van ons wel voor een tweede huisje ooit? Komt het omdat we dan de positieve aspecten benadrukken van het ouder worden en daar wel over na willen denken? En jezelf als oudere in het arbeidsproces zien per definitie iets negatiefs is?
De emancipatie is al wel zover dat binnen organisatie de mogelijkheid bestaat om in de kinderfase bijvoorbeeld vier dagen te werken voor de zogenaamde mama- of papa dag. Nu is het wellicht ook tijd om de emancipatie van de oudere werknemers meer aandacht te geven, door juist te omarmen dat we een andere rol gaan innemen in het arbeidsproces naarmate we ouder worden en dat dat helemaal prima is, omdat het bij het leven hoort. De bak aan werk- en levenservaring en zelfkennis zijn jaloersmakend voor de jonge honden en van absolute toegevoegde waarde voor de organisatie!
Wat zou het immers fijn zijn als ook het ouder worden in het arbeidsproces als een organisch gebeuren zou verlopen en collega’s je blijven waarderen om wie je bent en je in je kracht blijft staan omdat je je talent kunt blijven inzetten. Ook al zijn het misschien wel andere talenten die een bijdrage leveren aan het resultaat van de organisatie.
In die wereld is er geen plaats meer voor de sikkeneurige vrouw of man, medewerkers die als meubilair worden behandeld én zich zo laten behandelen, veel geld kosten en waar uiteindelijk niemand vrolijk van wordt. Zo willen we zelf toch ook niet eindigen?
Daarom zeg ik, ga morgen nog HET GESPREK aan in eerste instantie
met jezelf en hoe jij jouw toekomst ziet. En bespreek dit met de mensen om je heen. Praat met je medewerkers van welke leeftijd dan ook hoe zij het zien, zodat je daar samen naar toe kunt werken, zodat niemand op een dag wakker hoeft te worden met het beklemmende gevoel dat je in de val bent gelopen, en geen kant meer op kunt. De enige manier om dan verder te gaan is als een verlept plantje de dag door te komen en hopen dat de leeftijd voor de pensioengerechtigde leeftijd niet nog hoger opgeschroefd wordt.
En ik …., wat doe ik als ik later groot ben? Ik wil het allemaal: het tweede huisje, een pensioen, maar bovenal met passie en plezier mijn werk blijven doen: mensen en organisaties laten groeien, en dus denk ik erover na hoe ik dat kan blijven doen, in iedere fase van mijn leven.