Als vrouw van dezelfde generatie denk je dan wel eens: Hoe krijgt ze het voor elkaar op die hakken op die klinkertjes? En waarom nou nooit eens een smetje zo hier en daar, of iets onhandigs of gênants? En dan bedoel ik niet een ladder in je panty, dat is zo'n tuttig ongemak. Een vette koortslip op een heftig cruciaal moment; daar kan je mee thuiskomen. Dan ben je gewoon!
Mama, je bent gewoon jaloers, zegt m'n oudste. Ja, klopt: donkergroen van jaloezie, zeg ik. Ik denk nog: Ook zoiets gewoons waar Maxima vast geen last van heeft.
Snap ik wel hoor mam, voegt de oudste toe en de jongste roept: Maar mama, jij bent toch ook getrouwd met een koning! Ben jij toch eigenlijk ook gewoon koningin?!
Zo'n lieve opmerking van een onbevangen 11-jarige geeft je een gevoel dat universeel is volgens mij.
Mijn moeder heeft gelijk: verschil moet er zijn. Dat is boeiend en dat levert prachtige plaatjes op. Ode aan onafhankelijk Dordrecht waar iedereen mag denken en geloven wat ‘ie wil. Het kunnen zien van deze overeenkomst is waardevol en voelt toch ook heel lekker als je het mij vraagt. Een beetje continuïteit en een beetje vernieuwing, zoals Willem het verwoordde.
Verschil mag er zijn.