Misschien is het mijn huidige training voor de steady ten in het kader van de Singelloop van Breda aanstaande zondag, dat deze tweet mijn aandacht trekt. Moet het sowieso hebben van de training en dus minder van m’n talent. WHO te Hell is Angela Duck Worth en wat in hemelsnaam is GRIT? denk ik even; beetje geforceerd op m’n plek gezet.
Toch zetten beide stromingen, die van Swaab en die van Duck Worth, me aan het denken. Aan het denken in de trant van: Gelukkig, het doet er niet zoveel toe wat ik doe, ik kan lekker achteroverleunen, onze kinderen groeien toch gewoon op zoals hun brein heeft voorbestemd. Aan het denken ook in de trant van: Train ik wel hard genoeg voor die steady ten om er een right ten van te maken? en: Ben ik wel streng genoeg voor m’n kinderen om eruit te halen wat erin zit?
De absolute antwoorden op deze vragen heb ik zo even niet paraat. Wel de ervaring van het werken met een groep toegewijde professionals die deze week met al hun intellect en doorzettingsvermogen aan de slag waren aan de opbouw van een effectieve klantenservice. Uitdaging voor ons allemaal was de balans vinden tussen inhoud en inlevingsvermogen. De ene professional moet het hebben van de strak aangeleerde inhoud, de andere van de natuurlijk aangeboren empathie. Samen vormen ze nu een prachtig klantgericht serviceteam.
Ook moet ik denken aan de prachtige kinderen van MM Pre-school die ons een paar weken verwelkomden op hun school in Batticaloa, Sri Lanka. Geen idee wat aangeboren is. M’n invloed probeer ik een beetje aan te wenden als het gaat om leren. In ieder geval is het zo dat dat schooltje in een jaar tijd geworden is tot wat het nu is door hard work, common sense, menselijkheid en toewijding.
Waaronder valt dit: onder Swaab of onder GRIT? Zeg het maar.
Swaab of GRIT?
