Hij zit bij mij in een training met nog 10 andere deelnemers, zijn collega’s. Het is lastig deze groep volledig mee te krijgen. Onderhuids speelt er van alles en niemand laat (nog) het achterste van zijn/haar tong zien. Dat heeft zeker te maken met deze man. Ondanks zijn rustige aard beïnvloedt hij het teamproces. Laten gebeuren, denk ik en, ondanks mijn eigen onrustige aard en de wil om het energiepeil te verhogen in deze groep, doe ik het tegengestelde. We nemen tijd, nog meer tijd, vertragen en gaan lastige vragen niet uit de weg. Er ontstaat een andere sfeer, er komt wat los.
Langzaam en stap voor stap stelt mijn IT-er zich open. Het lijkt hem zelf te verbazen als ik dat aan hem teruggeef. In de pauze loopt hij op me af. Het heeft te maken met vertrouwen, zegt hij, soms heb ik dat.
Dat grijze baardje, die vriendelijke ogen, iets van een kabouter heeft hij: Ik doe mijn werk met ijver en vlijt, ga door, stel geen vragen, het werk moet gedaan: Yoho, Yoho!!
Het zit wel goed met het vertrouwen, denk ik later op de dag. Want, deze kabouter toont zich na de pauze erg gepassioneerd en betrokken. Na een handreiking, aanmoediging, laat hij los wat hem dwars zit. Een doorbraak in deze sessie.
Ineens zie ik in de groep een verandering van posities: de achterste, stille kabouter vindt zijn weg naar voren. Zijn schouders naar achter, zijn rug rechter. Maar niet alleen zíjn positie verandert, de hele groep zet zich steviger neer, naast elkaar in plaats van achter elkaar. Er wordt niet meer naar een ander gekeken, maar daadwerkelijk mét elkaar gesproken.
Dat dit de productiviteit van dit team positief gaat beïnvloeden is iets dat voor mij duidelijk zichtbaar is. Vanuit dit nieuwe vertrouwen in deze groep kunnen we verder bouwen, werken…
YohoYoho!!