Ik kan ervan genieten; aan het begin van een nieuw jaar de een na de andere presentator en commentator die elkaar overtroeven met de meest schitterende beeldspraak, om hun verhaal kracht bij te zetten.
Als je visueel ingesteld bent dan zie het het voor je; het kabinet dat als een kar met vierkante wielen het jaar probeert in te zetten, een jaar zwanger van grote onderwerpen en vol met bestuurlijke bananenschillen.
De kappen van de ijsbergen smelten
De kracht van metaforen. Ik gebruik ze ook geregeld. Wat te denken van de metafoor van de ijsberg; wij mensen zijn een verzameling ijsbergen die met elkaar in gesprek zijn. Op basis van het puntje van de ijsberg proberen we in te schatten hoe onze communicatie met de ander valt; geen idee wat er zich onderkant ijsberg afspeelt. Deze metafoor wordt overigens wel steeds minder relevant, aangezien de kappen van de ijsberg steeds minder zichtbaar worden. Geen idee of dat betekent dat we elkaar helemaal niet meer zien staan, of dat we gewoon een groter deel onder water moeten zoeken. Stille wateren hebben diepe gronden, krijgt zo weer meer betekenis.
Ben sowieso verliefd op woordenkunstenaars, nog zo’n mooie beeldspraak, zoals Paulien Cornelisse, die je een cavia aan een bureau achter een laptop laat zien. Of columnist Rob Hoogland, die de prachtigste zinnen uit zijn hoge hoed tovert, het wordt irritant nu, waardoor je de ridicuulheid van actuele situaties messcherp gaat inzien.
Heel soms schiet al die beeldspraak zijn doel voorbij; beeldspraak is vooral bedoeld om zaken luchtig te duiden. Toch vraag je je ook af, zeker als je wat meer kinesthetisch bent ingesteld; wat nu als je zwanger bent en je zit in een kar met vierkante wielen die over een bananenschil rijdt? Of zie ik nu teveel beren op de weg?