One hand cannot applaud alone.

Aan mijn lijf geen polonaise

Ik weet ‘t niet. Een definitie van democratie is: bestuur met veel inspraak van inwoners.

Ik weet wel uit mijn eigen praktijk als organisatiecoach dat hoor en wederhoor, ook als er nog geen dichtgetimmerd plan ligt, vaak een rijker resultaat geeft.

Ik snap Linssen wel. Vaak genoeg heb ik gedacht: Pff, als ik iedereen moet vertellen hoe het volgens mij moet, vertraagt dat het proces. Aan mijn lijf geen polonaise, dacht ik dan en presenteerde een dichtgetimmerd plan. Wazige blikken, op z'n zachtst gezegd, werden me toegeworpen. Terug bij af. Deel je denkproces, was de tip, dat zorgt voor draagvlak. Dat helpt. Moest een brug over want pff, dat gaat lang duren en pff, zij denken er vast anders over. Hoop gedoe. Allemaal waar.

Toch heb ik op deze manier al vaak een mooier resultaat ervaren. Soms ook, tijdens het delen van dat denkproces, werd een stap getorpedeerd, vond ik. Blijft overeind dat die torpedo beter aan ‘t begin dan aan het einde van het proces jouw richting op kan komen. Kan je je eigen messen tussentijds bijslijpen, waardoor het resultaat nog scherper wordt.

Dat lijkt mij uiteindelijk toch de zin van democratie: inspraak maakt dat iedereen op scherp staat, zodat een breed gedragen oplossing het eindresultaat is. Zo delen we binnen het systeem democratie, net zoals ik mijn denkproces deel. Daar worden De Groote Melanen nog mooier van, denk ik.