Aan oppervlakkigheid hebben we niets, zeggen wij coaches dan. Het enige wat dat oplevert is bevestiging van wat er al was, en daar doen we het niet voor.
Dat van die oppervlakkigheid is waar. De aanname dat dat ons niets brengt, klopt dat ook? Ik ontmoet mensen in mijn praktijk: murw geslagen, versmolten. Vragen als: Wie ben ik? Wat vind ik leuk? Wat kan ik nu eigenlijk? Hoe kom ik over? Hoe kan dat beter? Ondersteunen in de zoektocht naar antwoorden op die vragen, daar heb ik lol in als coach. Als coachee voel je dat.
De kracht van aandacht, schreef Frank van Marwijk in één van zijn artikelen voor Managersonline.nl. Dat hebben we allemaal nodig, aandacht en erkenning. Als je weet wat je nodig hebt en als je erom durft te vragen, bloei je op, hoe oppervlakkig ook. Een coachtraject helpt je deze behoeftes bij jezelf te analyseren en deze te vertalen naar functioneel gedrag. Handig gedrag dat past bij jou als persoon, bij je waarden, bij je belemmeringen en je overtuigingen. Interventies op onderkant ijsberg noem ik dat. Anderen noemen het oppervlakkig.
Een coachtraject start bij diegene die de hulpvraag stelt, of aan wie deze wordt opgedrongen. De coachee komt er anders uit. Dat zie je, dat voel je, dat merk je.
Aandacht. Daar hoeven we niet hoogdravend over te doen; daar knap je gewoon van op!