Een serieuze, gedreven en emotionele man wilde leren ‘loslaten’. Op zijn werk, maar ook thuis, bepaalde hij de koers. Hij wilde dat alles zou verlopen volgens het, door hem aangenomen, juiste pad. Hij was zich er bewust van dat dit hem veel energie kostte en dat het soms ook weerstand opriep bij collega’s en zelfs bij zijn dochters.
Hij zocht hulp en we gingen een gesprek aan. Tijdens dit gesprek bleek hoe ontzettend gemotiveerd hij was de situatie te keren. Hij wist welk doel hij wilde bereiken en wilde voor zichzelf nu ook de juiste stappen ondernemen om dit, liefst zo snel mogelijk, te halen. En juist dat maakte dat hij volledig blokkeerde. Hij vroeg zich af: ‘Zit ik op de juiste weg, wie zegt me of ik de goede kant op ga, waar zet ik precies de volgende stap om dichter bij mijn doel te komen, ik kom nog niet verder, doe ik het wel goed?’
Het eerst willen weten of je het goed doet voor je in actie komt, is iets dat veel mensen verkrampt. In plaats van in beweging te komen blijven ze stil staan: Géén stap is beter dan de verkeerde.
Als we ervan uitgaan dat het doel duidelijk is en accepteren en erop vertrouwen dat elke stap je dichterbij brengt, dan kom je in beweging. Dat gebeurde ook bij deze man. Langzaam durfde hij de door hem zelf nauwkeurig vastgestelde route (TomTom) los te laten en te vertrouwen op zijn kompas.
Bij welk doel kun jij een kompas gebruiken?