“Nou, wat doe je eraan dan?”, vraagt mijn man tijdens ons etentje in wat je dan noemt een pittoresk dorpje, net over de grens bij Venlo. We zijn drie dagen fietsen zoals 50-plussers dat doen. Wel op gravelbikes, want elektrisch is nog niet aan ons besteed. In het resort zijn we wel de enigen trouwens; de oplaadpalen nemen de meeste ruimte in beslag in het fietsenhok.
Terug naar de initiële vraag ‘Wat doen je eraan?’. Het is de vraag op mijn opmerking over alle ellende in de wereld – “In Gaza zijn de opslagkelders nog vol voor anderhalve dag. Wij fietsen hier lekker in de heuvels van Limburg en pakken een saunaatje daarna.” Mijn opmerking is helemaal niet bedoeld om een oplossing te bedenken. Die heeft toch helemaal niemand. Zeker wij niet vanachter onze pizza & pasta met onze rozige sauna-gezichten. Het thema opwerpen is wat je doet om het niet ongemerkt voorbij te laten gaan. Soort van respect voor diegenen die het aangaat.
Ja, en dan?
“Wat hebben ze eraan, in de oorlogsgebieden?”, vraagt manlief door. “Helemaal niks”, denk ik. En toch, het niet benoemen is geen optie, Stel, je bent één van die moeders daar en niemand heeft ooit gezegd: “Shit, K, F. oh, wat erg!” En dan ook: “Maar wat kan ik doen? Ik weet het niet.” Meevoelen is het enige wat je kan doen. En zelfs dat kan je helemaal niet.
Zijn we schuldig?
Je blijft machteloos. Machteloos, schuldig, medeplichtig. Wat een woorden. Doen woorden ertoe? Ik denk het wel. Ik denk ook dat het belangrijk is dat je de woorden doorleeft. Schuldig, machteloos, medeplichtig. Wat voel jij bij deze woorden? Wat denk je?
Meeleven, invoelen, meedenken, eraan denken. Misschien ergens in het universum landt het. Maar uiteindelijk gaat het er natuurlijk om wat je doet. Wat kan ik doen voor die mensen waarvan de opslagkelder na het schrijven van dit blog alweer een stuk leger is? Wat doe jij?
Wat doe je wel?
Dat mijn man en ik de discussie aan tafel hebben is niet bepaald sfeer verhogend. We staan erbij stil, dat wel. Lost het iets op? Nee, natuurlijk niet.
Waarom doe ik dit?
Onze stichting MM foundation zet zich in voor onderwijs voor kids en jongeren in Sri Lanka. Dit land beleefde 10 jaar burgeroorlog en in de wederopbouw ervan is onderwijs belangrijk. Vandaag had ik een gesprek met een lokale partij om een nieuw onderwijsproject te starten. Waarom doe ik dit? Misschien om enige invulling te geven aan de machteloosheid? Schuldgevoel of medeplichtigheid afkopen? Waarschijnlijk wel. Als jij ook die behoefte hebt, ga dan naar MM Foundation of contact mij als je mee wilt doen, denken of voelen.