Soms komt er een moment in je leven dat je eens door de wasstraat moet, zegt meneer, zichtbaar blij met de door hem behaalde resultaten. Ik vind de vergelijking best passend. Ik start een coachtraject vaak met inzepen, ‘het inzepen van de helling’ noem ik dat. ‘Waar doe je het voor, ben je genoeg gecommit om de verandering aan te gaan? Kortom, is de pijn groot genoeg?’ Met de nodige compassie toegepast kan dat best, de helling flink inzepen, en is het heel functioneel. Het vergroot de ontvankelijkheid voor nieuwe inzichten en het openstaan voor tips.
Want coaching is soms ook het geven van een tip. Ga eens een stukje rennen, zou zo’n tip kunnen zijn, in de volle overtuiging dat lichaam en geest met elkaar zijn verbonden. Beeldend deel ik dan mijn eigen ervaring tijdens het lopen. Vlak bij mijn huis start en eindig ik bij een viaduct. Daartussen zit een 6 kilometer lange groene straat. Ik jog er doorheen, inhaleer de zuivere lucht, laat alles achter me en geef ruimte aan nieuwe ideeën. Ik zie alle soorten groen, heb zelfs een lievelingsboom. Hier huppel ik altijd even achterstevoren om hem (ik ben ervan overtuigd dat het een man is) van alle kanten te bekijken. Na zo’n loopje voel ik me weer sterk, energiek en zuiver; doorgespoeld eigenlijk. De groene wasstraat is het voor mij. Als onderhoud na de wasstraat adviseer ik coachees vaak de groene straat. Soms beklijft dit advies, soms niet. Nog niet voldoende ingezeept, denk ik dan.
Wat ga je vanaf morgen anders doen?, sluit ik het gesprek af met dezelfde gewenste luchtigheid. Blije meneer geeft aan hoe hij de samenwerking met zijn team verder gaat vormen en daarbij zijn persoonlijke doelstellingen evenveel ruimte geeft. En bovendien trek ik als eerste morgenochtend mijn hardloopschoenen aan!, zegt hij enthousiast. Voldoende ingezeept denk ik en ik zeg: Goed idee. Gaat je een hoop opleveren!
Zo ook deze blog.