Ik ben voorstander van het rondpompen van geld, op een manier dat iemand daar toch (weer) beter van wordt. Helemaal als het mijzelf betreft.
Deze egocentrische gedachte kwam bij me op vandaag, nadat ik dit weekend mijn teen had gestoten aan een tafeltje dat al 20 jaar op dezelfde plek staat. Diagnose, na een circuit aan (huis)artsen, radiologen, orthopeden, verpleegkundigen en lieve assistentes: gebroken tweede kootje. Advies: intapen en stevige schoenen. Over een week terugkomen.
Blij dat ik weet wat te doen. Tegelijkertijd komt ook de gedachte bij me op: wat een nieuw geld een recente botsing met zo’n oud tafeltje wel niet kost. Goed bezig, denk ik. Geld moet tenslotte rollen! Een extra controle lijkt me niet nodig, komt wel goed. Tafeltje is inmiddels de deur uit.
Tegelijkertijd ook de sikkeneur om te beseffen dat ik de komende tijd niet kan sporten, het aanstaande fancy high heels feestje moet laten schieten en geconfronteerd ben met de ervaring dat alles in de tweede versnelling moet, hetgeen helemaal frustrerend is als je altijd haast hebt, of denkt te hebben. In deze week na de week van Blue Monday is het dan belangrijk om de bright side of life te zien.
Ben dan ook blij met opdrachten die de komende weken op de rol staan voor Agrifirm, de mannen van de kaplaarzen. Ontwikkelopdrachten uitvoeren op bergschoenen geeft een extra dimensie. Ook blij met de op handen zijnde skivakantie; is tenslotte de sport van de stalen neuzen. Geluk bij een ongeluk. Geld moet rollen inderdaad. Welke kant op maakt niet veel uit, als we de balans maar een beetje houden.
Dat zo’n tafeltje, inmiddels afgedankt op de vuilnisbelt, aanleiding geeft tot dit rondpompen van geldstromen, maakt dat ik denk: wat ben ik ondankbaar, en goed bezig tegelijkertijd.