Eerst maar even van 100 naar 0; dat gevoel had ik in de eerste coronaweken en het ging heel snel. Alles down the drain, bitste ik op het dieptepunt: werk, relaties, leukigheden, tripjes, Spaanse les, aandelenportefeuille, eindelijk Soldaat van Oranje! Helaas. Alles gereduceerd tot een miezerig klein virusgedrocht. Het was geen feest daar op dat dieptepunt, als ZZP-er die het moet hebben van persoonlijk klantcontact en met een man in de luchtvaart. Heb je ’n beeld? Als we maar gezond blijven; stay fit!, hoorde je om je heen, vanaf een afstandje.
Niks te verliezen
En laten we wel wezen, dat is natuurlijk ook zo. Niets is belangrijker dan een gezond lijf. En ik geloof sterk in de wisselwerking tussen lichaam en geest, dus diep down was er ook dat stemmetje: Die destructieve gedachtes die je nu allemaal hebt helpen dat lijf niet echt.
Omringd door positievelingen die blijkbaar wel licht aan het einde van de tunnel zagen, gaf ik die positiviteit ook beetje bij beetje ruimte. Wat had ik te verliezen? Dus ik doorstond alle gezamenlijke digitale en virtuele calls, ging mee in vragen als Hoe ziet mijn achtergrond eruit? Hey wacht; ik hoor je niet. Staat je microfoon wel aan? Hoe laat? Nee, dan wordt de kleine net wakker en kan ik je sowieso niet verstaan. Hey, waar ben je nou? Oh, sorry, de techniek liet me even in de steek. Wat zei je? Oh sorry, ik dacht dat jij net iets wilde zeggen.
Collectief gedoe
Begon wel een beetje lol te krijgen in dat geknutsel en gestuntel, het collectieve gedoe. Leerde ook in plaats van primair te reageren, om mijn reacties twee seconden uit te stellen. Leerde op een bepaalde manier in de camera te kijken waardoor de verbinding met je gesprekspartner optimaler werd. Was altijd al voorstander van echt contact en van beschaving, dus ik ging door.
Vanuit die boot op de trein
En soms gebeurt er iets waardoor de weg in een volgende versnelling komt. Je krijgt fijne reacties van oud-collega’s die mee willen doen aan een online-event. Het contract waar je al zolang mee bezig bent wordt eindelijk getekend. Je maakt fijne afspraken met collega’s. Je weet nog niet wat de uitwerking van dit alles gaat zijn. Je weet wel dat het nu meer dan ooit zaak is om fit te blijven, dus om die positieve spiraal naar boven vast te houden. Op de weg van 100 naar 0 dacht ik: Ik ga de boot missen. Zachtjes op de weg van 0 naar 100, denk ik nu: Ik spring op die trein!
Inmiddels ben ik redelijk aangehaakt op deze digitale golf. En dat is voor iemand die behoort tot de doelgroep ‘ouderen’ best een gekke gewaarwording. Weet waarschijnlijk nog niet half wat de mogelijkheden zijn, maar ik geef het een kans. Ik was sowieso nooit zo tegendraads.