Eigenlijk wil niemand geconfronteerd worden met dat beeld. Ik niet in ieder geval. Ik ben voorstander van beschaving en daar hoort dit gedrag niet bij. Steeds vaker hoop ik dat mensen van wie ik hou, van wie ik inschat dat we dezelfde waarden delen, dit soort beelden niet zien.
Wat is dat eigenlijk voor iets geks? Dergelijke beelden moeten juist zichtbaar worden, denk je ook. De beelden over kinderen in verdrukking. Het snijdt toch door je hart? Je wilt je eigen kinderen behoeden voor de pijn die zo’n beeld oproept. Een foto in de krant bijvoorbeeld. Je slaat de pagina om, foto weg, beeld blijft. Kan je nagaan; de vader die z’n kind door de drek heeft gesleept en nu ergens wacht of hoopt op iets. Drek weg, ervaring blijft. Hoe verwerk je die ervaring? Praten helpt misschien, opvang ook denk ik. Beelden vervagen met de tijd. Hopelijk ook de varkensbeelden.
Ik blog over alles wat ik tegenkom en maak daarbij de vertaalslag naar praktijk als organisatiecoach, of andersom. Organisatieontwikkeling gaat vaak over de match tussen jouw waarden en de waarden van de organisatie waar je werkt. Uitgangspunt is steeds: de intentie is goed en gedrag is niet goed of fout.
Met m’n hoofd lukt het nu niet om de link te leggen naar mijn vak. Misschien is de intentie van die ‘slagers’ niet altijd fout, maar dit gedrag keur ik af met heel m’n hart. Ik deel hun waarden niet en dit is wel mijn maatschappij, en die van hen.
Het vak van organisatiecoach is redelijk nieuw. Bestaat er ook zoiets als een maatschappijcoach?
Je hoopt toch met heel je hart…
