Hoopvol kijk ik uit het raam. Mmmm, dat is jammer: regenwolken daar waar ik een zonnetje had gehoopt. Gelukkig is mijn gisteren natgeregende wandeloutfit wel droog dankzij de praktische reisuitrusting van mijn collega Mirjam (een waslijn met lussen om je spullen tussen te klemmen; wat een vreugde!).
Er is thee in de herberg die erg zoet is (Maar nee, verzekert de Sloveense dame achter de bar, niets aan toegevoegd…). Geeft niet, we worden er wakker van en vol frisse moed ga ik in mijn korte broek naar buiten. Dat was helaas wat te fris… Na 45 minuten ademhalingsoefeningen kom ik verkleumd weer binnen. Daar wacht een warm ontbijt. Gelukkig!
Deze eerste, vroege ochtenduren worden doorgebracht met meditatie, contemplatie, visualisatie en concentratie (het lijkt wel of ik ze bewust op rijm zet; is niet zo… weet gewoon geen andere woorden hiervoor). Onze berggids arriveert en we verlaten de hut voor een wandeling in stilte.
We vervolgen het pad dat soms niet heel makkelijk te bewandelen is. Er wordt dus geslopen, gekropen, gesprongen en ontweken. Maar ook wordt er hoogtevrees overwonnen en ineens zomaar onverwacht iets van een héle andere kant bekeken (voor de insiders: Henri…!). We raken, ondanks deskundige begeleiding, de weg kwijt en vinden toch ons nieuwe onderkomen!Vermoeid maar dankbaar voor de mooie plek waar we verblijven gaan we toch vol energie de avond in. We worden daarbij begeleid door 3 plaatselijke jazz-virtuozen, lekkere wijn en een heerlijke maaltijd. De warme douche op onze kamers is ook erg welkom!
Wat fijn om hier (weer) te zijn. Het is erg jammer dat ik weet dat we morgen deze prachtige plek met lieve, gastvrije eigenaren gaan verlaten.