Ooit leerde ik dat schaalvergroting een economisch slim concept was. De weg naar commerciële slagkracht en een sterke concurrentiepositie. Inmiddels vraag ik me af: Zijn we niet doorgeslagen?
Alles moet groter en efficiënter. Schaalvergroting lijkt het antwoord. Schaalvergroting in de zorg, schaalvergroting op de boerderij, schaalvergroting in de supermarkt en schaalvergroting op scholen. Megaziekenhuizen, megastallen en megascholen.
Megaziekenhuizen met specialistische zorg per ziekenhuis; daarvan zie ik de voordelen wel. Mijn begrip wordt al iets minder bij de megastallen. Onbegrip dat vandaag weer werd gevoed door de behandeling van varkens in dergelijke stallen in België. Komt bij ons niet voor!, klinkt het geruststellend. Hoezo geruststellend? Een Belgisch varken is toch ook een varken?
Mijn begrip voor mega verdwijnt volledig als het gaat om scholen. In China is een aantal kinderen onder de voet gelopen door overvolle klassen die allemaal tegelijk naar de WC worden gestuurd. 1700 leerlingen op 38 toiletten en tien minuten om te plassen voordat de toets begint. Hoe verzin je het?! Je weet toch dat die gedreven Chinese kinderen enorm gedisciplineerd zijn, gedrild bijna, om te scoren, zelfs als dat ten koste gaat van je klasgenootjes? Alles voor een goede concurrentiepositie.
Klassen van 160 leerlingen is toch niet te doen. Zelfs al ben je gepassioneerd aanhanger van het 70/20/10 principe (70 % leer je in de praktijk, 20% door interactie en 10 % op de klassieke manier, in de klas dus), dan nog.
Ik kijk liever naar het klasje van 20 happy kids in MM Pre-school in Sri Lanka. Juf Miss Mary die elk kind de persoonlijke aandacht geeft, met het accent op de Engelse taal en op sociale vaardigheden. Iedereen om de beurt naar de WC bijvoorbeeld.