Zonder richting is elke weg goed.

Mijn zwart boekje

Mijn autorit was te kort om een podcast te beluisteren, dus ik stond mezelf toe om de radio aan te zetten. Radio 1 uiteraard, afgewisseld met BNR, want wie weet wat het oplevert. Na het interview met Tom Grosfeld zet ik in mijn agenda: ‘vanavond blog schrijven’. De agendahedonist in de praktijk.

Agenda-wat?!

Agendahedonisme is een soort van geleefd worden door je agenda. Tom Grosfeld schreef er een boek over. De agendahedonist, dat ben ik. Ik geef het grif toe en ik denk dat het me op koers houdt. Mijn zwart boekje is daarin m’n kompas. Ooit vroeg een jonge dertiger aan mij tijdens een workshop: “Wat is dat zwart boekje eigenlijk? Ik zit er al de hele tijd naar te kijken.” Mijn agenda ligt namelijk altijd op tafel tijdens workshops. Later gaf ze aan dat het zwart boekje haar ook intrigeerde, omdat in sommige kerkelijke kringen zo’n boekje gebruikt werd als afrekening; 3 kruisjes en je moest boete doen.

Mijn zwart boekje is gewoon een Success-agenda met een overload aan notities en taakjes op allerlei levensgebieden: per dag en per week, per kwartaal en daarna ook per jaar. Ik volg alles wat er in mijn zwart boekje staat. Ik geloof dat dat agendahedonisme is.

Ben ik de enige eigenaardige?

Om eerlijk te zijn geeft mijn zwart boekje me houvast. En ik denk dat ik niet de enige ben. Volgens Tom Grosfeld lijdt elke professional tussen 20 en 40 jaar aan agendahedonisme. We timmeren alles dicht, alles moet een functie hebben en zelfs een wandeling met een vriend doen we uit netwerk-overwegingen. En daar is niks mis mee vinden we; make sure to do something useful! Lanterfanten kan altijd nog.

Vertragen versus versnellen

Geen wonder dat het zoveel moeite kost om deelnemers in mijn workshops te laten vertragen. Uiteraard talloze oefeningen om dit (tijdelijk) voor elkaar te krijgen. Alleen het feit al dat dit nodig is, is frappant.

Ik moedig deelnemers in workshops aan om ruimte te pakken. “Gun ieder zijn/haar eigen proces”, zeg ik vaak. Iedereen is het er dan mee eens en voor iedereen voelt het als een opluchting. Daar hou ik aan vast, zeker ook als agendahedonist.

Het komt van pas in teamontwikkeling, waarin even stilstaan bij jezelf en hoe je je verhoudt tot je omgeving belangrijk is. Ook in vaardigheidstrainingen zoals Timemanagement, waarin de Eisenhouwermatrix je dwingt om te kijken naar ‘waar ben ik eigenlijk mee bezig?’, is vertragen belangrijk. Om daarna weer te versnellen volgens je agenda, natuurlijk.

Is het erg?

Als we constateren dat een groot deel van de huidige beroepsbevolking agendahedonist is, is dat dan erg? “Nee”, zegt Tom; hij is er zelf ook één. Ik, inmiddels de ‘risicogroep’ voorbij en nog steeds een toegewijd agendahedonist, maak me er ook niet druk om.

Ik zet in mijn zwart boekje: ‘morgen 11.00 uur: samenvatting boek Agendahedonisme van Tom Grosfeld lezen’.