Gek eigenlijk, je zeult alles je hele leven mee, het maakt je tot wie je bent en je omgeving ziet slechts het topje van de ijsberg. Jij maakt je druk op het moment en 60 jaar later is het een herinnering. In het hier en nu huilen we om het verlies van die lachende man op de foto, over 60 jaar is ie slechts een herinnering. Best mindfulle gedachte eigenlijk.
Ja ja, had oom gezegd op z’n ziekbed, geniet ervan Heidi, want dit is niks. Lang over nagedacht. Alles wat leidt tot getob dan maar buiten beschouwing laten? Mindful zijn is toch niet gelijk aan relativeren?! Geef mijn portie maar aan Fikkie in dat geval!, dacht ik. Dan ben ik niet van het mindfullen.
Het is goed zo, zei tante gisteren weer toen ik haar bezocht, voor het eerst alleen. Ik dacht Het is helemaal niet goed zo! Je vindt er niks meer aan. Waarom sta je nog op? Mijn getob was niet haar getob. Tante was blij met mijn bezoek en liet dat mindful merken. Mijn getob nam af, was blij met deze wijze les.
Zou Stephen Covey dit bedoeld hebben met wederzijdse afhankelijkheid als één van de 7 eigenschappen van effectief persoonlijk leiderschap?, dacht ik later in de auto. Het lachende gezicht van oom verscheen op m’n netvlies. Vast wel. Effectief was het zeker, persoonlijk ook.