Het is een gemêleerd gezelschap zo op die barkrukken, dat elkaar heel voorzichtig wil leren kennen. De één staat daar meer voor open dan de ander. Dat blijkt helemaal als mevrouw X de stoute schoenen aantrekt en een vraag stelt aan mevrouw Y: Wat maakt dat je elke dag jezelf weer oplaadt voor je werk? Mevrouw Y, armen over elkaar, wippend voetje in strakke zwarte pump, reageert op deze vraag vanuit haar tenen: Wát een rótvraag!!!.
Na deze uitbarsting valt het even stil in de groep. Ik vraag haar nieuwsgierig waarom ze moeite heeft met deze vraag. Ze reageert met zorgvuldig weggestopte emotie en zegt iets anders dan wat haar ogen vertellen: Ik moet over een vraag als deze even nadenken.
Voor mij is dit prachtig materiaal om mee aan de slag te gaan, maar helaas is dat op deze netwerkmiddag niet het doel (er zijn in totaal 60 deelnemers aan deze bijeenkomst, die allemaal met iets naar huis willen). We blijven in het groepje dus redelijk op de vlakte en de aandacht gaat naar de anderen.
Toch laat het mij niet los: Wat schuilt er in deze jonge, ogenschijnlijk zelfbewuste, perfect geklede advocate…..? denk ik. Ik spreek haar aan tijdens de aansluitende borrel. Ze heeft zich herpakt, lacht zelfverzekerd en legt koeltjes uit dat ze niet alles zomaar in een groep wil zeggen en daarom haar grens aangaf. Yeah right…, denk ik. Ze krijgt van mij een compliment voor het bewaken van haar grenzen en dan zakt de glimlach weg… Ze is even stil en geeft dan voorzichtig toe dat er wel iets meer achter haar reactie zat dan dat. Ze zet de deur op een heel klein kiertje, zodat ik nog veel meer vragen kan stellen.
Ik krijg hier zo’n enorm warm gevoel van!
Op welke vraag vind jij het moeilijk antwoord te geven?