Nikki vroeg: Mama mag ik dan ook een compliment?
Ik: Natuurlijk, hoeveel wil je er hebben?
Nikki: Naaaaaaaaaa, doe er maar 30.
Ik: Zullen we beginnen met 10?
Nikki: Oké!
Djoï: Ohhhh…. dan mag ik er ook nog 9.
En zo geschiedde, beide kinderen kregen 10 complimenten en ik kreeg van elk ook 10 complimenten terug en met dat goede gevoel vielen we allemaal heerlijk in slaap.
Het feit dat Nikki gewoon vraagt om een compliment heeft mij aan het denken gezet. Door dat te vragen spreekt ze haar behoefte uit en laat ze kwetsbaarheid zien, wat een heerlijke vrijheid moet dat zijn. Ze vraagt gewoon om een goed gevoel, wauw! Daar kan ik nog wat van leren, want dat heb ik onderweg ergens afgeleerd.
Mijn binnenkant staat soms, als een hondje dat aandacht wil, te springen om een compliment… Geef mij een goed gevoel, zie mij, hoor mij, wees trots op mij, beloon mij, bevestig mij. Mijn buitenkant is echter stoer, sterk, zeker en heeft dat allemaal niet nodig, maar niets is minder waar. Waarom doe ik dat toch eigenlijk? Is het de angst om afgewezen te worden? Of de angst om kritiek te krijgen in plaats van een compliment? Is het niet normaal in onze maatschappij, omdat het vanzelfsprekend is dat je iets
goed doet?
De volgende dag kwam Nikki met het topidee om complimentenboekjes te maken. We hebben dus nu allemaal twee schriften voor elkaar en daar schrijven we een compliment in als we de behoefte voelen en leggen het schrift dan op elkaars hoofdkussen.
Gisteravond mocht ik weer een compliment ontvangen. Ik kwam thuis van theaterles en daar lag op mijn bed hét schrift met daarop een wit A4tje met de tekst lezen aub complimentenboek, alsof het te missen was! Toen ik het boekje zag liggen, sloeg mijn hart al over van blijdschap en stond het hondje al te kwispelen. De wetenschap dat ik daar even mocht zitten om me te laten onderdompelen in een compliment wat uit het hart van mijn dochter komt was al genoeg om geraakt te zijn en toen had ik het nog
niets eens gelezen:
2013 25 maart
Beste mama,
Je bent altijd zoorgzaam en daar gaat ook een deel van mijn liefde naar jou toe omdat je altijd zo zoorgzaam dent en je bent in deweging maar als je aan het werk dent niet bijvoordeelt met het toneel daar den je echt heel heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg goed in de dikkkkkkkke kus van Nikki xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
De B en D zijn hier en daar een dingetje, maar dat maakt het voor mij nog
mooier. Na zo’n verhaal ga je toch met een glimlach op je bed liggen? Het werkt ook nog door, want vanochtend toen ze met haar warme slaperige lijfje nog even bij me kroop heb ik haar bedankt voor de moeite en de lieve woorden, waardoor zij weer een stralende lach op haar gezicht kreeg, wat mij weer een warm gevoel gaf…. Zo zie je maar hoeveel positieve effecten er voort komen uit een kleine moeite en dan heb ik het nog niets gehad over het fijne gevoel wat ik zelf krijg als ik iets schrijf aan hen en hun blije koppies zie als ze het lezen,want dan staat de wereld ook even stil.
Nu is Nikki lekker aan het bekvechten met Djoï en heeft ze met haar acht jaar geen idee wat ze me heeft geleerd. Door dat ene ‘simpele’ verzoek van haar heb ik mezelf weer een beetje beter leren kennen door me een aantal zaken af te vragen. Hoeveel complimenten geef ik eigenlijk? Waarom geef ik liever complimenten dan dat ik ze ontvang? Waarom mogen mensen niet zien dat complimenten mij raken? Als ik dan kijk naar mijn werk dan weet ik dat ik niet de enige ben, dus lieve Nikki misschien heb je wel meer mensen geholpen dan alleen je mama.
Dankjewel meisje!