De pijngrens van Mariska was laag. Toen ik haar ontmoette was ieder wissewasje genoeg om haar uit het veld te slaan en elke kleine opleving werd tenietgedaan na een tikje dat werd uitgedeeld door iemand in haar omgeving. Hoeveel pijn kan ze nog hebben?, vroeg ik me wel eens af. Mariska wilde graag steviger staan, het overzicht op haar werk houden en niet bij ieder akkefietje in huilen uitbarsten; zo luidde de gewenste situatie en dus de opdracht. Keer ze je andere wang toe, neem nog wat meer hooi op je vork, zodat je flink kunt oefenen aan het verhogen van je pijngrens, waren slecht adviezen. De wijsheden van Ellis (RET) en van Eisenhower (de matrix) leidden tot opmerkingen van Marisk's baas als: Wat doe je jezelf toch aan? Ik zei weer: Doorzetten; zonder pijn geen verandering. Na iedere mislukte poging werd Mariska kleiner en haar pijngrens lager.
Totdat ik een stuk las in The power of selfcontrol (Baumeister, 2012) waarin gesteld wordt dat je, net als je spieren, ook je wilskracht kunt trainen. Je wilskracht sterker maken, via een omweg, zodat je je doorzettingsvermogen kan toepassen op andere terreinen; het lijkt logisch. Ik liet het stuk lezen aan Mariska.
Mariska is gaan hardlopen. Ze is gaan trainen voor de marathon. De afgelopen maanden heeft ze haar schema opgebouwd tot onder de 3.30. Beetje bij beetje heeft ze haar pijngrens opgerekt. Beetje bij beetje is ze ook in staat om te houden van Albert Ellis en Generaal Dwight D. Eisenhouwer.
Mariska's overwinning staat gepland aanstaande zondag tijdens de Marathon van Rotterdam. Haar baas komt aanmoedigen, heeft 'ie gezegd. Als 'ie dat blijft doen vanaf maandag; stel je voor welke overwinningen Mariska dan gaat boeken!
Mariska: veel succes!
Bron: Baumeister R.F. (2012). The power of selfcontrol